رائو والکانو را می‌برید. در یک ماراتن طاقت‌فرسا. پر از حرف و حدیث. با شلیک "رباح ماجری" شماره هفت. گلی که بارها ارزش دیدن دارد. پیروز می‌شوید و رقیب برای عقب‌تر نماندن می‌جنگد. پر از دلهره. یک هفته دیگر به قهرمانی نزدیک می‌شوید و این بار گواردیولا هم دستمال سفیدش را به نشانه تسلیم بالا می‌برد. با این حال هنوز هم همان مسئله اساسی مطرح است. در اسپانیا ضرب‌المثلی وجود دارد که می‌گوید اگر بدون پیروزی در ال‌کلاسیکوها فاتح لیگا شوید، این قهرمانی حق شما نیست. مادریدیستاها ورای همه جوایز و عناوین احتمالی پایان فصل هنوز هم در برخورد با کاتالان‌ها این چالش بزرگ را در پیش دارند: "لیگ را بردید اما ما را هرگز، هیچ وقت."

این همان چالشی است که مورینیو بعد از ورود به اسپانیا همواره درگیرش بوده است. امکان ندارد شما سرمربی رئال مادرید باشید و بار سنگین بارسلونا را روی دوشتان احساس نکنید. به خصوص اگر تعداد تقابل‌هایتان دورقمی شود و هیچ گاه هم در پایان نود دقیقه پیروز نباشید. می‌توانیم فرض کنیم قرعه آن‌ها در لیگ قهرمانان به یکدیگر برخورد نکند، بنابراین تقابل آتی در نوکمپ شاید آخرین شانس مرد پرتغالی برای دور کردن کابوس ال‌کلاسیکوها باشد. تقابل‌هایی که در همه آن‌ها مورینیو تنها و تنها در یک نقطه نسبت به همتای بارسایی‌اش برتری داشته است؛ آقای خاص می‌تواند شیک‌ترین کت و شلوار سال را به تن کند و تمام نگاه‌ها را به سوی خود بازگرداند. تنها همین. در طرف دیگر اما گواردیولا بسیار ساده می‌پوشد، بسیار ساده و بی‌آلایش مبارزه می‌کند و بسیار ساده به گل می‌رسد. ساده و فاخر. همان سناریو و احتمالا همان بازیگران همیشگی.

مورینیو با خرق عادت در چینش، تیمش را روانه میدان می‌کند، تمرکز بسیاری صرف تسلط بر یک‌سوم میانی می‌شود و چشم‌انتظار ضدحملات می‌ماند. با این حال دلهره همیشگی هنوز هم هست، سرانجام توپی از خط میانی پرتراکم‌شان عبور خواهد کرد، به پاهای لئو مسی خواهد چسبید و کمی بعد هم به تور دروازه. بعد هم احتمالا یک کلوزآپ از استیصال کاسیاس خواهیم دید و بازگشت مورینیو به صندلی‌اش روی نیمکت. آن‌ها اعتماد به نفس‌شان را از دست داده‌اند، به قدری که حتی اریک آبیدال هم با آن سابقه کم‌فروغ در گلزنی می‌تواند نفوذ کند و گل بزند.

فشارها به اوج می‌رسند، رسانه‌هاي کاتالانی و بعضا هم مادریدی خوب می‌دانند کدام جنبه را شرح و بسط دهند و بهتر بفروشند. مورینیو شاید اسپانیا را هم مثل پرتغال و انگلستان و ایتالیا با فتح لیگ داخلی ترک کند با این حال زمینه‌های خاکستری هم از خود به جای خواهد گذاشت. خاطرات خوبش برابر بارسلونا در جوزپه مه‌آتزا به فراموشی سپرده می‌شوند. دو سال پر از شکست. پر از سرخوردگی‌هاي بزرگ و کوچک.

مادریدیستاهای رادیکال همه جا هستند. همان‌هایی که سرمربی تیم صدرنشین‌شان را با سوت و کف بدرقه کردند و می‌کنند. تصاویر به جا مانده به روشنی انگلستان و ایتالیا نیست، حداقل این‌که سرمربی بعدی هم اگر یارای تقابل با کاتالان را نداشته باشد، در این مورد خاص سایه سنگین مورینیو را بالای سر خود احساس نخواهد کرد. سایه‌ای که البته مهم‌ترین چالش بعد از رفتنش خواهد بود، زمانی که شاید رئال هم به ویرانه‌ای همچون چلسی و اینتر بدل شود.

در هر حال فرصت هنوز هم هست، منتقدان هم دست‌شان را پایین‌تر می‌گیرند، به قدری پایین که حذف از کوپا دل‌ری آن هم با شکست در خانه پیروزمندانه تلقی می‌شود. بنابراین تنها یک پیروزی کافی خواهد بود. یک پیروزی بزرگ. برای همیشه. لیگا شاید به نقطه پایان رسیده باشد با این حال جنگ اعصاب ادامه خواهد داشت، جنگی برای اعاده حیثیت بر باد رفته.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: