مربی 14 جامِ که فقط و فقط در طول چهار فصل این تعداد جام را فتح کرد. او حتی در آخرین باری که به عنوان مربی روی نیمکت آبی اناری ها نشست هم انگیزه پیروزی داشت.

درست مثل روز اول. این را می شد به وضوح در چهره اش دید. هرچند در آغاز راه هدایت بارسای A با یک شکست و یک تساوی کارش را شروع کرده بود اما راهی که او رفت شاید بی تکرار باقی بماند. طراوت، زیبایی و پیروزی بعلاوه ی اتحاد و صمیمیت تیمی نشانه های بارسای گواردیولا بود که توپ جمع کن نیوکمپ و کاپیتان محبوب کاتالان ها را در بارسلون به عنوان مربی محبوب تر هم کرد.

مادرید خانه بارساست!
 این مرد بزرگ، پایتخت پادشاهی اسپانیا را با بردهای پیاپی در ال کلاسیکو به خانه دوم بارسایی ها تبدیل نمود. و اینگونه افسانه ی شکست ناپذیری اش در مادرید جاودانه شد. روزی که پپ روی نیمکت بارسا نشست چیزی از ابهت این تیم باقی نمانده بود. آنها حتی برای رسیدن به لیگ قهرمانان اروپا مجبور بودند در یک بازی پلی آف حضور پیدا کنند. چیزی شبیه فاجعه. اما او با فلسفه خاص خودش در همان فصل اول کاری کرد که برای همیشه در یادها خواهد ماند. همان تیم فاجعه تمام جام های موجود را در آن فصل درو کرد.

هوای تازه
 تاریخ فوتبال درسهایی از گواردیولا آموخت که پیش از او کسی وقت صرف آموزش آنها به خصوص برای کودکان و نوجوانان نکرده بود. او نه با زبان که با رفتار و کارنامه اش به دیگران آموخت چگونه علاوه بر داشتن شهرت می توانند به الگویی مناسب تبدیل شوند. او ثابت کرد می شود مربی قهرمان بود، مربی قهرمان هم نبود اما همیشه با اخلاق بود. موفقیت های پر تعداد و چهره کردن بازیکنان جوان تیم های پایه ای توسط گواردیولا در بارسا کاری کرد که حالا بیشتر تیم های باشگاهی دنیا برای انتخاب مربیان خود، بازیکنان سابق و نه چندان دور خود را به امید تکرار افتخارات پپ در تیم هایشان ترجیح دهند. کونته در یووه و دی متئو در چلسی از بارزترین این انتخاب ها هستند. اتفاقی که در فصل جدید با حضور پیگرینو در والنسیا، استراماچونی در اینتر و به احتمال فراوان مونتلا در رم ادامه و افزایش خواهد داشت.

سکوت کر کننده
 روش برخورد او با رسانه ها و به خصوص در برخورد با جنجال ها و اتهامات خوزه مورینیو هم بسیار قابل توجه و آموزنده بود. او با فداکاری نیش و کنایه های مورینیو را به جان خرید و با سکوت هایی خاص در کنفرانس های خبری علیه آقای خاص به پا خواست. سکوت هایی که به گفته خودش هزاران گفتنی نهفته داشت.
  همین احترام به حریف چه در پیروزی و چه در شکست و تواضع مثال زدنی گواردیولا پس از هر موفقیت چهره ی این مرد را برای همه فوتبال دوستان دوست داشتنی و قابل احترام کرد. پس از وداع با شکوه نوکمپ با مرد محبوبش در دو بازی آخر خانگی مقابل مالاگا که تماشاگران در طول بازی مرتب گواردیولا را مورد تشویق قرار دادند و در دربی کاتالان مقابل اسپانیول که بسیار دراماتیک و احساسی هم بود نشان از این مساله داشت که بودن در بارسا می تواند تا چه اندازه جذاب باشد.

به امید تقابل
 مورینیو در حال حاضر بزرگترین مربی فوتبال دنیاست که به هر جا پا بگذارد موفقیت را برای تیمش همراه خواهد برد و گواردیولا در این چهار سال بهترین رقیب او محسوب می شد. خیلی ها منتظرند این دو مربی در جام جهانی 2018 یا 2022 سرمربیان دو تیم پرتغال و آرژانتین یا اسپانیا باشند و تقابل بهترین مربیان حال حاضر دنیای فوتبال را در نهایت با برتری یکی بر دیگری به پایان ببرند. بسیار هیجان انگیز خواهد بود، اینگونه نیست؟

شما کدام سبک مربی گری را می پسندید؟ مورینیویی یا گواردیولایی؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: